Instalacja fotowoltaiczna

To już ćwierć wieku

W 1975 roku na mocy rozporządzenia Ministerstwa Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska przeprowadzono zmiany w podziale administracyjnym kraju na tyle, że gmina Lubanie od 1 stycznia 1976 roku przestała istnieć jako samodzielna jednostka w ówczesnym powiecie aleksandrowskim.  W wyniku swoistego rozbioru obszar gminy podzielono pomiędzy sąsiadujące jednostki administracyjne i tym samym dziewięć sołectw przyłączono do gminy Bądkowo, trzy do Miasta i Gminy Nieszawa, a pozostałe sześć do gminy Włocławek:
   - Wtedy mieszkańcy naszej gminy wyjątkowo nie mogli zrozumieć nowej rzeczywistości, a duża odległość nowych jednostek od Lubania i okolicznych miejscowości utrudniała, a często uniemożliwiała terminowe załatwienie spraw administracyjnych, co pogłębiało rozgoryczenie- mówi Irena Mroczkowska, sekretarz gminy.
    Nowy podział szczególnie odczuwali rolnicy. Praktycznie wszystkie towary rynkowe były objęte reglamentacją, a dla zaopatrzenia się w środki do produkcji rolnej, węgiel czy materiały budowlane rolnicy i inni potrzebujący tracili cenny czas na pokonywanie wielu kilometrów, aby dotrzeć do "macierzystego" urzędu:
    -To istotne utrudnienia, ale był też szereg innych, znaczących dla życia naszej społeczności-dodaje Irena Mroczkowska. -Likwidacja gminy Lubanie spowodowała regres m.in. w rozwoju kulturalnym, a przede wszystkim gospodarczym, ponieważ sołectwa straciły szanse na takie inwestycje, na przykład budowę dróg, sieci wodociągowej, które podnosiły standard codziennego życia. Nie trzeba dodawać, że te nowe podmioty administracyjne bardziej uszczuplały, niż dokładały środki na nasz rozwój.
 Społeczeństwo podzielonej administracyjnie gminy Lubanie nie traciło nadziei na przywrócenie stanu sprzed 1976 roku, a nowy impuls i nową motywację do działania przyniosło utworzenie w 1991 roku dwóch nowych gmin na terenie województwa włocławskiego:
   -Mimo wszystko ówczesna rzeczywistość nie ograniczała społecznych działań, których inicjatorami byli Ryszard Piernikowski i Leszek Urbański- wspomina Irena Mroczkowska. -W wyniku konsultacji i licznych rozmów z mieszkańcami Lubania i okolicznych miejscowości, 9 marca 1981 roku, zawiązano liczący 22 osoby komitet organizacyjny ds.  reaktywowania gminy Lubanie, który tworzyli; Mateusz Łyczak, przewodniczący, Franciszek Gawrysiak i Leszek Urbański -zastępcy oraz Waldemar Kapuściński, sekretarz komitetu.
    Zawiązanie komitetu ds. Reaktywowania gminy Lubanie rozpoczęło pracowity okres dla coraz liczniejszej grupy społeczników. Odbywały się zebrania wiejskie z mieszkańcami miejscowości „starej” gminy, na których jednoznacznie opowiadano się za powrotem do podziały sprzed 1976 roku.

Komitet, jako upoważniony przez mieszkańców podmiot, opracował petycję ze stosowną prośbą i uzasadnieniem, jaką wysłano do Ministerstwa Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska. Zgodnie z obowiązującym obiegiem dokumentacji i postanowieniami kodeksu postępowania administracyjnego, wniosek trafił do wojewody włocławskiego, który uznał go za niezasadny:
    -  Decyzja nie zniechęciła naszych społeczników- mówi Irena Mroczkowska.-Na kolejnym zebraniu wybrano delegatów, którzy niczym wytrawni dyplomaci, podjęli się trudnych rozmów z wojewodą włocławskim, a przedstawione argumenty przyniosły...sukces i rozporządzeniem Ministerstwa Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z 13 października 1981 roku utworzono gminę Lubanie. 

    Trudno sobie dziś wyobrazić, z jakim zadowoleniem przyjęto tę decyzję władz państwowych. Szybko przystąpiono do organizowania niejako nowej gminy:
    -Tak, to było święto dla naszej społeczności- mówi wójt Sławomir Piernikowski.- Misję tworzenia gminy wojewoda włocławski Tadeusz Gembicki powierzył Waldemarowi Kapuścińskiemu, powierzając 1 września 1982 roku oficjalnie obowiązki swojego pełnomocnika ds. reaktywowania gminy Lubanie, a 2 września tego roku Waldemara Kapuścińskiego powołano na stanowisko naczelnika gminy Lubanie.

Tyle wspomnień o inicjatywie, której zwieńczeniem jest dokument podpisany przez ówczesnego wicewojewodę Eugeniusza Wichrowskiego (na zdjęciu wyżej).  Dla jednych kartka papieru, dla drugich, czyli mieszkańców gminy dokument. Bardzo ważny, bo powołał ich małą ojczyznę, którą rozwijają i unowocześniają.